Opis
Zawartość : 100 kapsułek żelatynowych
- Sposób użycia: 2 kapsułki dziennie. Kapsułkę połknąć i popić dużą ilością wody w trakcie posiłku, nie przekraczać dawki.
- Warunki przechowywania: Przechowywać w suchym , ciemnym miejscu niedostępnym dla dzieci.
- UWAGI : Nie przekraczać zalecanej porcji dziennej. Nie stosować u kobiet w ciąży , karmiących oraz dzieci do 12 roku życia.
- Produkt nie może być stosowany jako substytut (zamiennik) prawidłowo zróżnicowanej diety.
Glistnik jaskółcze ziele - skuteczna broń nie tylko na kurzajki. Czym jest i jakie ma właściwości?
Etymologia i synonimy (pochodzenie nazwy i odpowiedniki)
Łacińska nazwa rodzajowa Chelidonium pochodzi od greckiego słowa chelidon (jaskółka) i nawiązuje do zbieżności pory zakwitania i ginięcia rośliny z wiosennym przylotem oraz odlotem jaskółek. Nazwa gatunkowa majus (=major) oznacza większy. Angielski lekarz i botanik Nicholas Culpeper w XVII wieku wysunął wniosek, iż nazwa związana jest z faktem, że ziele glistnika miało być wykorzystywane przez jaskółki do regeneracji oczu, w przypadku ich wydłubania młodym pisklętom.
Roślina ma wiele nazw ludowych i zwyczajowych w polszczyźnie. Ze względu na żółtą barwę kwiatów i soku mlecznego nazywana jest złotnikiem, żółtnikiem, żółcieńcem, żółcieniem, żółtakiem, złotogrochem czy złotokwiatem. Z uwagi na wykorzystywanie rośliny do zwalczania („wypędzania”) robaków, szczególnie u dzieci, nazywana bywa jako glistewnik, glistnik, glistnik pospolity, glistnik większy, gliśnik oraz glizdownik. Nawiązanie do terminu przylotu jaskółek determinuje nazwy jaskółecznik, jaskółcze ziele, jaskółcze gniazdo, jaskółcze gniazdo większe oraz jaskólnik. Z uwagi na porę kwitnienia rośliny, przypadającą na kwiecień, czyli w czasie Wielkanocy, często nazywana jest allelujki.
Inne stosowane nazwy to: cendalia, cendalija, cyndalia, cyndalija, cyndabija, cyndelija, cyngalia, cencelia, cencelija, cencylia, cencylija, cyncylia, celidonia, centuria, cecelija, cecelia, mlecz, sapun, sapon, hładysznik, kurza ślepota, niebospad, jodyna, psi mlecz, rostopaść, samozełeń, sobacza lilija, brodawka, brodawnik, ziele od brodawek, lantonica, liście Pana Boga, ziele Marii, złoty korzeń, krwawe ziele, złoty groszek, oraz dar niebieski.
Występowanie (skąd pochodzi)
Glistnik jaskółcze ziele jest rośliną rozpowszechnioną w strefie klimatu umiarkowanego w Eurazji oraz na innych kontynentach, gdzie został zawleczony. Występuje na obszarze niemal całej Europy z wyjątkiem Półwyspu Skandynawskiego i Islandii. W Azji nie występuje jedynie w jej północnych i południowych krańcach. Ponadto rośnie na Wyspach Kanaryjskich, w północnej Afryce, Ameryce Północnej oraz w Nowej Zelandii. W Polsce jest gatunkiem pospolitym na całym obszarze po pogórze, rzadszy w reglu dolnym. W Tatrach stanowiska osiągają 950 m n.p.m., w Karkonoszach 850 m n.p.m. a w Bieszczadach 600 m n.p.m.
Glistnik rośnie w miejscach zacienionych, na glebach świeżych, żyznych i bardzo żyznych, próchnicznych, o odczynie obojętnym do zasadowego, zasobnych w azot. Występuje na obrzeżach lasów i w zaroślach, w okrajkach i prześwietleniach lasów na siedliskach wilgotnych grądów i żyznych buczyn. Często w miejscach ruderalnych, na wysypiskach śmieci, przydrożach, przypłociach oraz rumowiskach. Częsty chwast w parkach, sadach i ogrodach. Nierzadko rośnie jako przypadkowy epifit na ogławianych np.: wierzbach, gdzie jego nasiona zanoszone są przez mrówki.
Charakterystyka (typowe cechy)
Glistnik jaskółcze ziele jest byliną silnie gałęzistą, wyrastającą do 1,0 m wysokości. Posiada palowy system korzeniowy w postaci grubego, stożkowatego kłącza z licznymi cienkimi korzeniami bocznymi. Barwa korzeni ciemnobrunatna, prawie czarna, wewnątrz żółtoczerwona. Wczesną wiosną wytwarza rozetę dużych liści, a następnie delikatne łodygi. Łodyga jest wzniesiona, obła, górą widełkowato rozgałęziona, cała rzadko odstająco owłosiona. Wewnątrz jest pusta i przeważnie zapadnięta.
Liście złożone, ustawione skrętolegle, ciemnozielone a pod spodem sinozielone i słabo owłosione. Są one nieregularnie pierzastosieczne o odcinkach jajowatych, tępych i karbowano-wcinanych. Liście dolne ogonkowe a górne siedzące. Kwiaty jaskrawożółte, czteropłatkowe o średnicy 1-2 cm i zebrane w luźne nibybaldachy. Dwie działki kielicha widoczne tylko w pąku, szybko odpadające. Płatki korony nieprzylegające do siebie. Pręciki liczne. Słupek z dwudzielnym znamieniem. Kwitnie od maja do września.
Roślina przekwita szybko, wykształcając torebki, czyli owoce przypominające wyglądem strąki. Torebka jest równowąska, jednokomorowa, pękająca od nasady ku wierzchołkowi wzdłuż dwiema klapkami. Zawiera liczne, kuliste, błyszczące i czarne nasiona. Nasiona zjadane są przez mrówki, które przyczyniają się do ich rozsiewania.
Cała roślina ma niemiły zapach oraz szczypiący, gorzki smak. Po zerwaniu ze wszystkich skaleczonych części rośliny (łodygi, liści), wycieka żółtopomarańczowy sok mleczny, zawarty w wakuolach żywych komórek rurek mlecznych. Roślina trująca!
Surowiec (co zbieramy)
Surowcem zielarskim jest ziele glistnika (Herba Chelidonii / Chelidonii herba) i korzeń glistnika (Radix Chelidonii / Chelidonii radix) pozyskanych ze stanowisk naturalnych i upraw polowych. Korzenie wykopuje się jesienią lub wczesną wiosną w drugim roku uprawy, lub pozyskuje się od roślin starszych w stanowiskach naturalnych. Po wydobyciu i wyczyszczeniu z części nadziemnych oraz nadgniłych, korzenie się płucze w celu usunięcia ziemi. Po osuszeniu można je pokrajać wzdłuż celem szybszego wyschnięcia. Korzenie można suszyć w suszarni w temperaturze 50-60°C.
Ziele glistnika (młode pędy) można zbierać 2- lub 3-krotnie już w pierwszym roku uprawy. Ścina się pędy w początkowym okresie kwitnienia roślin, tj. w maju i czerwcu. Z zebranym zielem należy ostrożnie postępować, gdyż łamane i zgniatane łatwo ciemnieje. Ziele w warunkach naturalnych można suszyć wyłącznie w dni ciepłe i bezdeszczowe. W suszarni mechanicznej należy je suszyć w podwyższonej temperaturze do ok. 30°C.
Główne związki (co zawiera)
Główną grupą związków czynnych glistnika są alkaloidy izochinolinowe. Zawiera ich blisko 20, głównie w soku mlecznym. Są to głównie chelidonina, chelerytryna, chelitrydyna, sangwinaryna, protopina, alfa-allokryptopina, beta-allokryptopina, berberyna, koptyzyna, stylopina, a także sparteina. Ich zawartość w zielu wynosi 0,48-1,04%, z kolei w korzeniach do 1,95% (do 3,00%). W korzeniu głównym alkaloidem jest chelidonina, z kolei w zielu koptyzyna.
Ponadto w glistniku występują kwasy organiczne (chelidonowy, cytrynowy, jabłkowy, kawowy, ferulowy, kumarynowy i gentyzynowy), saponiny, pochodne kwasów fenolowych, sole wapniowe, enzymy, flawonoidy, aminy biogenne (histamina, tyramina), karoteny, witaminę C, glikogen oraz śladowe ilości garbników i olejku eterycznego.
Właściwości i zastosowanie w domowym leczeniu (na co)
Glistnik jaskółcze ziele działa rozkurczowo na mięśnie gładkie oskrzeli, przewodu pokarmowego, dróg żółciowych i moczowych oraz narządów rodnych. W związku z powyższym ziele może być zalecane przy bólach brzucha, wywołanych kolką jelitową, wątrobową i nerkową. Ponadto stosowane przy bolesnych skurczach narządów rodnych. Wyciągi z glistnika mogą być pomocne w leczeniu kamicy żółciowej oraz podczas stanu zapalnego pęcherzyka żółciowego.
Preparaty z ziela działają przeciwalergicznie, żółciopędnie, przeciwbakteryjnie, przeciwwirusowo, pierwotniakobójczo, grzybobójczo, znieczulająco, uspokajająco i przeciwbólowo. Potencjalnie wykazują właściwości przeciwnowotworowe oraz słabe narkotyczne. W domowym leczeniu stosowane także przy astmie i migrenie. Roślina może być stosowana przy zaburzeniach wydzielania i przepływu żółci oraz przy braku łaknienia, spowodowanym niedoborem soku żołądkowego. Ma również właściwości obniżania ciśnienia tętniczego krwi.
Okłady nasączone sokiem z ziela służą do usuwania brodawek i kurzajek. Są również pomocne w leczeniu grzybic skóry, łuszczycy, trudno gojących się ran i uszkodzeń skóry. Odwarem z glistnika można przemywać rany, wrzody, nadżerki, a także gradówki na powiekach. Wyciągi z glistnika mogą być również wykorzystywane w homeopatii przy leczeniu napięciowych bóli głowy, nudności oraz suchego kaszlu, jak również przy regulacji pracy i stanach zapalnych wątroby i dróg żółciowych.
Obecnie glistnik stosowany jest przede wszystkim jako środek przeciwskurczowy w chorobach przewodu pokarmowego i zewnętrznie w leczeniu chorób oczu i schorzeń skórnych. Roślina może być stosowana w postaci odwaru lub naparu oraz świeżego ziela.
Uwaga! Ze względu na własności toksyczne leczenie tą rośliną może być przeprowadzane tylko za wiedzą i pod kontrolą lekarza. Preparaty z glistnika mogą wchodzić w interakcje z innymi lekami. Objawem zatrucia jest ból i pieczenie w jamie ustnej, ślinotok, ból brzucha i biegunka. Leki z glistnikiem nie mogą być stosowane pod koniec ciąży, w chorobie wrzodowej, przy jaskrze bądź zaćmie i ostrych nieżytach przewodu pokarmowego.
